Week 6, from Airlie Beach to Mount Isa

Wallaman Falls bezocht, ondanks onze eerste afdaling een maand geleden met de bloedzuigers toch maar weer naar beneden gegaan. Nu moet ik wel zeggen dat deze waterval de vorige ruimschoots verslaagt, en wel om de reden dat deze de hoogste waterval is van het land dat in 1 keer de val maakt, namelijk 246m! Dat is 2 keer de kathedraal van Antwerpen oftewel 2 keer de Sagrada Familia. Na een reeds vermoeiende afdaling de tocht naar boven aangevat om na een 40 tal minuten zo dood als een pier EN na een close encounter met een bruine slang ( ongeveer 5 meter van ons ) terug boven te komen. En of dat nog niet genoeg was hebben we ook nog eens een mega bruine slang van 1,5m gezien op de baan op nog geen km van het eerst volgende dorp. Ik moet zeggen dat je erop den duur wel gewoon begint aan te worden. In alle geval gezond en wel aangekomen in Mission Beach. Hier hebben ze in de oude tijd nog de Aboriginals proberen te bekeren, vandaar de naam. Om het kort maar krachtig te zeggen, weer maar eens een paradijs waar je jezelf niet tenvolle mag uitleven vanwege de beestjes. Na een beschonken avond vroeg in bed beland om de slechts mogelijke slaaprust te hebben dat je maar kan bedenken wegens te warm in den Bandit. We zijn echt wel in de tropen beland nu en het is nog niet eens volle zomer. Tegen de ochtend door ons Anke wakker gemaakt omdat ze dacht dat de plaatselijke politie de ketting aan ons geliefd autoke had gelegd maar nee hoor niks aan de hand. Toen maar de koe bij de horens genomen om zo snel mogelijk aan het strand te zijn voordat de zon opkwam om daar onze 1e echte zonsopgang mee te maken.

Went to the Wallaman Falls, despite our first descent a month a go with all the leeches, we went down again. I have to say that the waterfall was pretty worth it as it is the highest of the country, 246m! It’s more then twice the Cathedral of Antwerp or twice the Sagrada Familia. After already an exhausting descent, we were making our way up again, to reach the top after 40 minutes , almost dead and on top of that yet another encounter with a brown snake (approx 5m away). And if that wasn’t enough, another snake on the road while driving to the next town. I have to say, you almost get used to it. Arrived safely in Mission Beach. In the old days, that’s were they tried to convince the Aboriginals to be catholic. Short and briefly, yet another paradise where you can’t enjoy it 100% because of our dear friends. Went to bed early because of the previous night but slept horrible due to the warmth. We definitely arrived in the tropics and it is not even summer. Anke woke me up in the early morning as she thought that the local police was hanging chains around our wheels but that was luckily not the case. Took advantage of our early morning and drove quickly to the beach to catch our first really beautiful sunrise.

Vervolgens doorgereden naar Paronella Park. Een oase van rust in het midden van de jungle, gebouwd door een Catalaan een 100 tal jaar geleden. Geloof me dat moet je zien, die vent heeft in 6 jaar meer verwezenlijkt dan de meeste mensen in heel hun leven, en waarvoor… voor de liefde van zijn vrouw en kinderen. Mensen, hier stond als het ware het enigste Catalaanse kasteel buiten Spanje! Nu moet je niet denken dat dat hier een burcht van jewelste is maar toch, te bedenken dat dit het werk was van slechts 1 man. Hoedje af hoor. We hebben daar een dag- en een nachtwandeling gemaakt en ons Anke was al helemaal verliefd op de plaats. Tijdens die laatste wandeling hebben we voor het eerst vuurvliegjes gezien! Dat zijn keitoffe beestjes die constant in tweestrijd zitten of ze nu licht moeten geven of niet, echt lachen. Nog wat gebabbeld met de patron en patronesse van het huis omdat die dat zo ongelofelijk tof vonden dat wij van de buurt kwamen waar hun grote voorbeeld vandaan kwam. Als dank dat ze gebruik konden maken van onze dierbare tijd hebben we nog een stukske meegekregen van het kasteel dat door de laatste orkaan was weggeblazen. Misschien nog een laatste hint, de film “the silent woman” die binnenkort uitkomt is hier opgenomen. Volgende morgen met zen tweeën gedoucht en toch wel betrapt door de poetsvrouw, we voelden ons terug in het lager onderwijs, maar al goe dat ze ermee kon lachen.

Then we drove to Paronella Park. An oasis of tranquility in the middle of the jungle, build by a Catalan, 100 years ago. Believe me, this you have to see, this guy has accomplished more then most people in all their lives, and for what … the love of his wife and children. People, this is the only Catalan castle ever built outside of Spain! We did a day and a night walk and Anke was already in love with the place. During that last one we saw some fire flies for the first time! Cute little animals that are in a constant fight whether they have to give some light or not. We had a nice chat with the owner who really thought it was amazing that we were from the same area of the “previous owner”, their hero. We even received a piece of the castle that was partly ruined by a hurricane a few years ago. Oh, one last thing, the movie “The silent woman” that will come out soon was filmed here. The next morning, we showered together in the ladies room and got caught by the cleaning lady, we felt like in High school again but luckily she could laugh with it like we did.

Een mijlpaal in onze trip, we hebben onze meest Noord-oostelijke grens behaald -->Cairns! Een klein stadje dat niet echt veel heeft te geven maar we moesten toch alleen maar zwemmen hier en uitkijken naar een nieuwe ijskast. Als ik men goesting had gekregen dan was het eentje geweest van 590$ maar daar heeft ons Anke wijselijk een stokje voorgestoken.
Volgende stop -->Kuranda, the village in the rainforest. Hier zijn al de hippies die graag in het regenwoud blijven hangen, gezellige alternatieve winkeltjes in een mooi kleedje. Tenslotte doorgereden naar Atherton om daar aan een kreek te gaan overnachten. Hier heb ik dan maar eens mijn kunnen laten zien wat betreft “man maakt vuur” principe, en het lukte nog ook tot grote verbazing van ons Anke. Romantisch avondje gehad aan het vuur met een reusachtige maan die pas 3 uur na zonsondergang opkwam, raar landje hoor.
Onze trip naar Outback is begonnen, in 1 trek doorgereden naar Normanton. Een gehucht van 1500 inwoners op een oppervlakte van 68000 Hca!!! Vanaf hier zijn de Aboriginals in de meerderheid aan het komen. De weg zelf daarnaartoe was bezaait met “miljoenen” termietenheuvels. Echte kathedralen als je bedenkt hoe klein die beestjes zijn. Daar overnacht aan de rand van een rivier waar salties in zaten. Wij dus constant op onze hoede.
De weg naar den Uluru ligt bezaait met dode koeien, paarden, kangeroes en opgeblazen zwijnen. Soms ziet ge een veroest autoke staan en dan denkt ge toch wel eens 2 keer na (waar zijn we mee bezig). De weg lijkt wel oneindig en we zijn nog niet in de helft. Na ettelijke uren rijden en de nodige roadtrains te ontwijken ( want die smeerlappen gaan niet allemaal opzij ) aangekomen in Mount Isa, het laatste bastion alvorens de echte kleine dorpjes beginnen, wie hier wil leven wil verdwijnen van de planeet of is goed zot, allee toi toi en tot de volgende…

Next stop -->Kuranda, the village in the rainforest. Here are all the hippies who like to hang around the rainforest with their cozy alternative shops. Nice town but drove to Atherton to stay the night along a creek. Here I could show of my kind of “bush fire male thing”, and I succeeded as well what came as a big surprise to Anke. Had a romantic evening by the fire with an enormous moon that only raised 3h after sunset, weird county.
Our trip to the Outback has begun, in one go we drove to Normanton. Something that has 1500 people living in an area of 68000 acres!!! As of here, the Aboriginals are in the majority. The road contains millions of termite hills. Real Cathedrals if you think how small these guys are. Parked our car next to a river where salties were so we were constantly on the tip of our toes.
The road towards Uluru is full of dead cows, horses, kangaroos and blown up pigs. Sometimes you see an old rusted car along the road and that makes you think (what the hell are we doing). The road seems like eternity and were not even half way. After some hours of driving and avoiding the necessary road trains , we arrived in Mount Isla, the last battalion before we get to the really tiny villages, whomever wants to live here wants to disappear or is just nuts!
Well, the end of this story again, see you next time.