Week 1 From Sydney to the Gold Coast

Dag 1:
Na een vlucht van 31 uur aangekomen in Sydney. Vermits we alletwee de ganse vlucht sliepen hadden we geen last van een jetlag. Dus wij onmiddellijk gaan zoeken naar een camionette om dat hoopje zand hier te exploreren. Vonden we er toch wel 1 dat ons verschrikkelijk aanstond maar vermits het 1 van de eerste was dachten we nog wat verder te zien. 2 uur later verdomd veel spijt dat we dat hadden laten schieten.
Dan maar wat gaan bezichtigen in downtown, The botanic garden van Sydney is gewoonweg om met uw mond open door te lopen. Nog geen enkel stadspark gezien in heel de wereld dat zo mooi is en dat zo groot is. Daarna via dat stadspark naar de Harbor Bridge en het Opera House gegaan, de rondleiding in dat laatste kostte 27€, daar tegenover een voorstelling meenemen (weliswaar rechtstaand) kostte maar 22€. Dus zo economisch denkend dat wij zijn direct gaan zien wat ze speelden, en ja hoor voor mijne verjaardag (ikke, marnix) naar een voorstelling gaan zien van “Carmina Burana” gezongen door een koor van ong. 400 man sterk, om kiekenvel te krijgen.

Day 1:
After a flight of 31 hour, we finally arrived in Sydney. We didn’t had any problems with the jetlag as we slept the whole time. So, of we went to find a van. We found one quit quickly but it was one of the first we had seen so we didn’t bought it yet. We checked the market first and our regret came already after 2 hours, damn, we should have bought it!
Just to think about something else, we went Down Town to the Botanic Gardens. Never did we saw a park this big & beautiful. From there on, we went to the Harbor Bridge and the Opera House. A tour was 27€, but a performance would only be 22€ so guess what we did! That night there was a performance of Carmina Burana and on top of that it was my birthday . The group of people that sang was approx. 400 men strong to get chicken pocks!!

Dag 2:
Terug naar de automarket gegaan en iets gezien dat ons wel aanstond, vermits het zondag was kon er geen technische keuring worden gedaan en zaten we dus nog vast in deze super dure maar toch wel charmante stad. Dan maar weer gaan cityhoppen. Het weer was alla Belgique, regen regen en nog eens regen. In het ochtend nieuws de volgende dag zeiden ze nog dat ze dit nog nooit hadden meegemaakt.

Day 2:
We went back to the automarket and we found a car that we liked but because it was Sunday, there was no technical exam possible and therefore we had to stay a day longer in this charming but expensive city. The weather was á la Belgique, rain rain and rain again. They said that this never happened before.

Dag 3:
Technische keuring gedaan en ok bevonden. Nu kon het echte avontuur beginnen. Camionette gekocht (vanaf nu The Bandit genoemd omdat het beest nu eenmaal zo noemt) en al wat rond gelopen voor de papieren + verzekeringen in orde te brengen. Eenmaal dat rond was, onze biezen gepakt en wij weg uit Sydney!!! Gereden tot Newcastle (150 km), weliswaar met de nodige zenuwen vermits ze hier allemaal links rijden en dat onzen bandit dan ook nog eens aan het stuur moest geschakeld worden zoals de Amerikaanse auto’s. Het weer was nog steeds super slecht.

Day 3:
Technical exam done and all ok. Our real adventure could start. We bought the van (his name is “The Bandit”), did a bit of the paperwork + Insurance so we could leave the city right away! We drove until Newcastle (150km), with a lot of nerve of course because here they drive on the left side + our bandit’s gear is next to the steering wheel like American cars. The weather was still shitty.

Dag 4:
Zalig geslapen in den bandit, we moesten het nog wel gewoon worden om het ontbijt te maken, het heeft ons uiteindelijk 2 uur geduurd maar nu zijn we ineens georganiseerd voor de rest van de trip. Dus wij weeral eens verder bollen op den Pacific Highway. Onderweg hebben we geprobeerd om een picknickje te doen aan een idyllisch meer dicht bij het water maar dat werd verstoord door… een horde agrie vogels (kookabura) die ons Anke haar bokes afnamen en tegen mijne kop vlogen. Na dit ene avontuur hadden we nog niet genoeg en ging ons Anke voor de eerste keer in haar leven met een camionette rijden, links, amerikaans schakelend, een dieselke en dan nog eens op een zandweg vol putten, da was gieren. Daarna nog een geweldig schoon vuurtoreke meegepikt om dan vervolgens door te rijden naar Port Macquarie. Hier zijn we dan de stomste maar wel de schattigste beesten van heel de planeet gaan bezoeken in het Koala sanctuary. Vervolgens een plaats gaan zoeken om te overnachten en de 1e maal gekookt met ne wind in men gat van wel 100 km/h. Het weer was al iets beter maar tegen de avond weer van hetzelfde, wie zei hier dat de zon hier altijd schijnt en dat ze hier tekort aan regen hadden!!

Day 4:
Slept lovely in the Bandit. To make the breakfast it was not really easy, it took us 2 hours the first time but we are well organized now and ready for the rest. After a couple of hours driving on the pacific highway, we wanted to do a picnic next to an idyllic lake but… we were attacked by a couple of birds called kookaburras, who stole Anke’s sandwiches. After that first encounter, we thought we would challenge our luck some more so Anke went for her first drive. For the first time with a van, driving on the left side, American gear, a diesel and on unsealed road full of wholes! We had our laugh, I can assure you. Then we went to a nice light house close to Port Macquarie where we visited a koala sanctuary. Those animals are really cute but so stupid, it’s actually the most stupid mammal on earth they told us. In the evening cooked for the second time but now with a wind of 100 km/h on my tail, the weather was still shitty.

Dag …:
‘S Morgens wakker geworden met een veelbelovende hemel en een prachtige zonsopgang in het Sea Acres Nature Park. Na een korte ochtendwandeling weer op weg vermits het terug was begonnen regenen. Eenmaal aangekomen in Coffs Harbor eens gaan zien in de mangrove van dat dorp, ik al denken dat dit toch wel een gewaagde wandeling was in de bush. Ondanks dat die mangrove eigenlijk het stadspark was van dat dorp kon je er gemakkelijk in verloren lopen. Uiteindelijk ’s avonds aangekomen in Bundjalung Park, zicht op zee vanuit den bandit en gratis BBQ’s ter uwe beschikking. De volgende dag zalig genoten van een doucheke.
Daar nog wat rond gehangen en wat gebabbeld met de plaatselijke Park Ranger “John”. Die heeft ons weeral wat meer verteld over de slangen waarvan ik dacht dat ze alleen in de bush kropen, niet dus. De gevaarlijkste ligt gewoon ’s morgens op het strand op te warmen en ik dus al een pak minder op men gemak. Ons Anke naar haar oren gekregen nadat ik verteld had dat ze in de avond op haar flipflops naar den douche ging, Goe zot! Hier hebben we ook ons 1e zeeschildpad gezien, spijtig genoeg was het beest aangespoeld en waarschijnlijk dood aan het gaan van een stukske plastic in de maag. (Volgens den John)
Die dag verder gereden naar Byron Bay, waar we wat hebben rondgehangen, naar de surfers gezien en naar de reuze grote hagedissen die daar gewoon weer in dat dorp rondkruipen. Avondmaal was beestig goed verzorgd totdat de regen weer eens roet in het eten kwam gooien. Ikke serieus kwaad op de weergoden en dan maar vroeg in ons bed gekropen.
Nieuwe dag, zelfde weer. We beginnen ons af te vragen of niet heel de wereld liegt over het weer hier. Wij dan maar weer doorrijden, maar nu naar Nimbin, landinwaarts. Voor we naar daar gingen nog eerst een watervalleke meepikken van 100m en een “kort” wandelingske maken in het plaatselijk regenwoud, Minyon Falls. Wat een leuke wandeling begon draaide uit op een kleine ramp. We waren nog maar een 10 tal minuten onderweg toen we al een bord tegenkwamen waarop stond dat het een klasse 3 wandeling was en dat we moesten oppassen voor wilde dieren en afgronden. Na een korte discussie toch maar verder gegaan op aanvraag van ons Anke. De korte wandeling bleek er 1 te worden van ongeveer 3 a 4 uur naar de bodem van de vallei. Even dacht ons Anke dat we echt wel verloren waren gelopen en toen het pad was versperd door omgevallen reuze bomen en we in de bush moesten kruipen dacht ik het toch ook effe. Uiteindelijk toch weer op het padje geraakt maar toen zag ons Anke ineens iets kruipen op men broek en iets later ook op haar broek… Bloedzuigers!!! Toen hebben ze in heel Australia ons Anke horen gillen terwijl ik die beesten van haar en van mezelf moest halen. Dubbele pas naar den bandit en wijle weg. Eenmaal aangekomen in Nimbin naar de camping voor een douche en bijna direct in slaap gevallen van de stress.
Volgende dag was ik het weer zo beu geworden dat ik erop stond dat we direct naar nonkel Miel aan de Gold Coast doorreden om eens eindelijk in het goede weer te zitten. Zo gezegd zo gedaan. Eens daar aangekomen contact opgezocht dankzij de hulp van den Eddy en ons moeder die ik veel te vroeg uit hun bed had gebeld voor het juiste telnummer. Door ons avontuur van de vorige dag was heel ons gevoel voor de dagen kwijt en daardoor de verjaardag van den Eddy met een dag verkeerd ingeschat, bij deze 1000 maal onze verontschuldigingen en toch nog iets later een gelukkige verjaardag gewenst van ons 3 hier. The end voor deze week… see you next week

Day…:
We woke up at Sea acres nature reserve with a promising sky and a nice sunset. After a short morning walk, we hit the road again due to the weather of course! We drove until Coffs Harbor to go for a walk in the mangroves over there. I already thought that was quite dangerous because you could wander off real easily. After that, up to Bundjalung Park where we had sea view, free bbq’s and a very nice shower.
The next morning , we had a little chat with the local Ranger “John” who told us a bit more about the dangerous animals of Australia. You know, the most dangerous snake that I thought you could only find in the bush are actually everywhere. In the city, under the car and even lying on the beach when you do your morning walk. John told Anke as well that it was really unwise from here to walk barefoot to the showers in the night (she didn’t believe me when I told here that). We also seen a sea turtle here but it was almost dead, probably plastic in her stomach.
That day we drove further to Byron Bay to look at the surfers and the huge lizards that walk there in the village. Prepared a nice dinner but the weather gods really didn’t like us …again rain.
The next morning again rain so we went straight to Nimbin, the flower power town of Australia, but before that a small stop at Minyon Falls, the local rainforest with a waterfall. What started as a nice walk ended as a small disaster. The walk was real hard and a class 3 (??, at your own risk, you can encounter local wildlife and cliffs and etc). The walk wasn’t so short at all, it took us 3 to 4 hours to do it on a quick pace. When we where in the valley, where it was dark and moister, trees had fallen on our small tiny road so we had to go in the bush, not really my thing. After a short while, we found the road again but at that moment Anke saw some weird things on my paints. We looked and… Leeches (bloodsuckers) on my paints and shoes and on hers as well. I think everyone in Australia heard the never ending scream of Anke. From there on, we almost ran the entire thing until we finally saw our little home. Checked our entire bodies, drove quickly to town, took a shower, had some wine and fell a sleep quit quickly from all the stress.
The following morning, we stood up again with bad weather so I told Anke that it was enough and that I wanted to go in 1 go to the Gold Coast to my uncle Miel. Thanks to Eddy and my mum who we woke up too early we managed to get in touch with my uncle. And Eddy, sorry we forgot your birthday. So trough this way a Happy Birthday!!!!
The end for this week and see you next week.